Helena of Viswanatha

Thisis a passage from the novel Helena.

కోసగల కన్ను సహజముగా సుందరమే. దానికి కాటుక పెట్టినప్పుడు మఱియు సుందరము. ఆ కాటుకరేఖ అపాంగము చివరనొక సన్నని శలాకతో సుంత నెమరు కణత వరకు పొడుగించి, తీసినచో నది మఱియు నందముగా నుండును. ఈ కాటుక వట్టి కాటుక కాదు. వట్టి కాటుకయనగా నాముదపు దీపము వెలిగించి, దీపమునకంటకుండ పొగమాత్రము వాఱునట్లు, సుంత యెత్తున నొక నునుపైన పళ్లెమును సమావేశపరచినచో, రెండుమూడు గంటలలో ఈ పొగ యా పళ్లెమునందు నల్లని బిళ్లగా నేర్పడును. అది పొడిపొడిగా నుండును. దానిని తాటియాకుతో లాగి, తగినంత యాముదము కలపి, స్త్రీలు పూర్వము వాడెడువారు. అంజనమనగా నది. మహాధనవంతులైనవారు పొగనిట్లు తీయరు. అత్తరులతో దీపములు వెలిగించి, వెండిపళ్లెముల మీద నీ పొగపారింతురు. దాని మెత్తదనము, దాని సౌకుమార్యము, దాని పరిమళమును ఆముదపు కాటుకకుండునా? మరియు కనురెప్పలకు సుంతయు క్లేశము కలిగించనిదియు, పరమాణు రూపమైనదియు నొక బంగరు తళుకుపొడి, రతనంపుపొడి యీ యత్తరుకాటుకయందు కలుపగా నట్టి కాటుకను ధరించిన కోసగల కంటి సౌభాగ్యమేమని చెప్పవలయును? కొన్ని పదార్థములు తిన్నప్పుడు, కన్నులు కొంచెము మూతవడును. మరి కొన్ని పదార్థములు తిన్నప్పుడు కన్నులు విస్తరించియుండును.

“Eyes with a tapering end are naturally beautiful. If kohl is applied, they are more beautiful. If that kohl line is drawn with a fine pin till the edge of the temple, it will be much more beautiful. This kohl is not an ordinary one. Ordinary kohl is made with a lamp of castor oil. A smooth plate is held above the flame so that it does not touch the flame itself. In two or three hours the smoke will settle as a black tablet on the plate. That would be dry. Pulling it away with a Palmyra leaf, adding enough castor oil, women of yore were using it as kohl. That is Kajal or Anjanam. Really rich people do not collect smoke in this way. Lighting the lamp with scented materials, they would collect the suit on silver salvers. Would the fineness, delicacy and scent be there in kohl made with castor oil? Moreover, a fine powder of golden mist, and of diamonds, that will in no way disturb the eyes, mixed to it, and applied, do we have words to describe the eyes adorned with it? After eating certain kinds of food, eyes are slightly shut. When eaten certain other foods, the eyes are wide open.”


My comments:
Viswanatha Stayanarayana was a multifaceted genius. There was nothing on which he did not write. In one of those novels he goes away from the story to describe the preparation of a curry with brinjal. A man, being good at cooking, is nothing unusual. Viawanatha was one such, perhaps. He must have been real problem for people who cooked at his place. Men who are good at cooking are very critical of what they eat.

When I was a student at Warangal, there was a Ramayana festival. Viswanatha was invited as the chief speaker. There was to be a Carnatic music concert after the session. Knowing this he went on speaking about music at length. I was awestruck with the nuances he was aware of. The singer on that day was not exactly an extraordinary scholar. He was just a good singer. I really do not know with what kind of feelings Viswanatha went home that day.

The next day there was a poets gathering. There were some good poets lined up for the recitations. A young man made himself like Cinare with the hairstyle and Dhoti etc., and asked permission of Viswanatha, who was in the chair to allow him to recite poems of his own. All could listen to the reply that the young man got. He was asked to come the next day when there would be a gathering of females. He was such a blunt man.

I read so much of him and never was I let down. As he tells, his works will give new understanding with every reading. The series of novels he wrote under the heading of Purana Vaira Granthamala is fiction written to prove some facts. He thinks that westerners have meddled with the history of our country. To prove this fact, he has traced the history based on references from old scriptures etc., and wrote a series of novels with the correct series of kings and their kingdoms. However, it is not to my understanding why he added fiction to the format and not picked up some academic process to prove his point.

That is not the subject of this posting, anyway. In Helena,the 10th of the 12 novels, he starts with the description of the protagonist, Helena, daughter of Selucus, the king. As a part of the exercise, here he describes Kohl, the unguent used to beautify the eyes. He knew Kajal is made.
He explains the process with details. In the later pages of the novel, his ideas expressed about female beauty and aesthetics are worth reading.

A genius is a genius.
Here goes another piece about beauty and being able to discern it!

సహజమైన సౌందర్యము ముఖ నేత్ర నాసిక కపోల ఫాల శ్రవణాదుల నాశ్రయించి మొగమునందుండును. ఇవి, చేసికొనిన యలంకారములచేత నధికముగా భాసించును. కపోలములయొక్క పుష్టియు, నేత్రవైశాల్యము, తృష్ణత నైగనిగ్యము, సౌందర్యమునధికముగా బోషించును. కాని పురుషులు, నైగనిగ్య భూషణ లేపనాదుల చేతగలిగిన సౌందర్యమును సౌందర్యమనుకొందురు. నేత్రకపోలనాసికా రమణీయాధర సన్నివేశముల చారుత్వమును జూచుటకు పురుషునియందొక విధమైన యధికమైన భావుకదృష్టి యుండవలయును. ఒక్కొక్కప్పుడు స్త్రీ చిక్కిపోయి, దాని మొగము మిక్కిలి యందముగా కనిపించును. అనగా నామె లోచన కపోల నాసికాదులయొక్క సన్నివేశ లక్షణము సహజ సుందరమని అర్థము. అవి పుష్టములైయున్నప్పుడు వాని సౌందర్యమును దెలిసికొనెడి తెలివి యా పురుషునియందు లేదు.అది తెలిసికొనుటకు వీడు వట్టి పురుషుడేకాదు, భోగపరాయణుడు, బహుస్త్రీ ముఖగత సౌందర్య పర్యాలోచనా వివేచనా బుద్ధి కూడ కావలయును.

Aesthetics is an interesting subject.
The master has proved himself to be a discerning aesthete with this description and understanding.
Are you with him?