Vemana once again

కలియుగంబునందు ఘనతకు నైచ్యము
ఘనత నైచ్యమునకు గలుగుచుండు
శ్రధ్ధ భక్తులుడిగి జనులుంద్రు కావున
విశ్వదాభిరామ వినురవేమ

kaliyugambunandu ghanataku naichyamu
ghanata naichyamunaku galuguchunDu
shraddha bhaktuluDigi janulundru kAvuna
viswadAbhirAma vinura vEma

కలియుగంబునందు = in the kaliyugam
ఘనతకు నైచ్యము = disrespect to gretaness
ఘనత నైచ్యమునకు = respect to meanness
కలుగుచుండు = would happen
శ్రధ్ధ భక్తులుడిగి = having quit sincerity and devotion
జనులుంద్రు = people will exist
కావున = because of thatవిశ్వదాభిరామ వినురవేమ

Vemana says that in the Kaliyuga, that is the present times, excellence will be made to feel low.
At the same time there will be respect and great adoration for meanness. He says it is because people will be devoid of sincerity and devotion to good things and values.
Though this padyam sounds very simple at the first look, there is a lot to think about here!
Whether it is now or during the times of Vemana, there is and was a downtrend in human values. Youngsters may not realize this and may not accept this.
It is common knowledge that greatness is usually not recognized. This year’s padma Awards from the government can be a very good example of this trend. Masters are equated with novices who curry favours with the powers that be.
At the same time, people with dubious distinction are occupying places of respect.
I remember someone writing that Satyam’s Raju is now fit to be a political leader because he now has a record fit for one!!
That Vemana was a visionary is an old fact. His words are attracting many to this blog. It is like the fragrance that sticks to the thread which is used to make a garland!!

A face in the crowd?

Not even a face in the crowd. Several times I thought about going back to the village. If, there is something that we can do there. I have even written a poem that I am searching for myself, in this city. When one grows old, one usually starts talking about good old days. I do not belong to that kind anyway. All things new and young are also acceptable to me. When a famous newspaper group wanted to employ me, there was a comment about me that I am one with involvement in the present time and respect for past. I know that in a given time there is an equal amount of good things just like the bad things. It only depends on where you stand and look at the goings on.

The problem is, you have a lot of ideas. Everyone has ideas. May be, there are some who do not have anything to tell the world. But, I have ideas. When people listen to you and you make a difference in their thought process, you are not exactly a face in the crowd. When you are walking on the road in a place which is not your usual haunt, no on greets you. These days even at home no one greets you. When they do it is so mechanical that you ignore it. Then you are a face in the crowd even in your own place. In such a situation where is the question of complaining about being a nobody in the world. When a cricketer does something unusual they print in the first page of the news paper. When an intellectual tells something that could change the direction of the world, only the miniscule group of intellectuals listens to him. Many of them discard the theory because they did not understand it properly. Many intellectuals do not know how to tell their story. If they know they cease to be intellectuals.

It is easy to live as a face in the crowd. No expectations from the world in your face. Once you get noticed by people, you become a butt of criticism. One among the lot also does not agree that he or she is common. Who is a common man or woman in this world? It is the collectiveness of more than one person that deserves this word. In that case there is no person who can exactly be called face in the crowd. I even remember the beggars I have seen in my childhood. The lame Lambada, the man with a very high voice, Ghanta Fakir etc. etc are all there in the top layer of my mind as if I have seen them only yesterday. I can write about them at length and will sure do it sometime. Every human being has a story to tell. The story is not of anybody else but his own. If only we have the patience and the person the felicity to narrate, the story will emerge, worth making a film. Not many people try to remember what happened to their life as they live it. The few people who keep at least a mental note become writers, speakers of excellence. Not that the others do not have anything to tell. They only do not know how to do it. You speak and you are special. My father was an interesting man. He had certain very interesting experiences to tell. He used to tell them when we were young. Later perhaps, he was annoyed with her too very strong personalities, and stopped talking about his past. I even requested him to write something like memoirs. He even accepted. Never did it happen that he even spoke about them. He passed away without a record of his travels and travails. Was he a face in the crowd? Definitely not! Only pity is the world does not know him, even as much as it knows me!
The secret is, it is not enough to be great, you should be known as doing great things, and perhaps you should also be seen as doing great things. Otherwise who cares about who is who? In this dog eats dog world, personal excellence has ceased to be of any importance.

Hiatus!!

I know that was a long hiatus.
Why was that long?
No particular reason!
Am I really busy that I am not able to add anything here?
Yes and No!

I thank people who are still visiting my blog.
I will sure come back and start adding material on a regualr basis. Soon enough!

Vijayagopal

Kaivalya Kumar - Nada Bharati concert

Dear Friends,
Nada Bharati, Hyderabad, is an organisation promoting classical music and literature.
They are conducting weekly Carnatic music concerts.
The following are the links to the recording of their recent concert held on 30th November.

The following is the link to the folder. If the link is broken into two line you have to select it and paste it in the browser.
http://www.mediafire.com/?sharekey=10f3f26dc390f40891b20cc0d07ba4d20448c31f0b871d4d

Kaivalya Kumar - Vocal
K Rajan - Violin
P S Gopalan - Mridangam

Initial two items are missing.

Evarikai Avatara - Devamanohari
http://www.mediafire.com/?ctij3zyztkw

Sasivadana - Chandrajyoti
http://www.mediafire.com/?fnyoymtztoy

Janakipate - Kharaharapriya
http://www.mediafire.com/?mmtwizjnqg5

E Tavunara - Kalyani (in three files)
Alapana
http://www.mediafire.com/?xmzgoldwjn4
E tavunara
http://www.mediafire.com/?yj2ho1jegmx
Tani
http://www.mediafire.com/?mwtwu53cnjt

Sivakamasundari - Mukhari
http://www.mediafire.com/?1jyzz1hmoun

Viswesvar
http://www.mediafire.com/?rnz45luxrty

Doloogumu
http://www.mediafire.com/?mf3yozmywym

Mangalam
http://www.mediafire.com/?w5wgjzndmdm

Vijayagopal

A page from the diary

10-02-00

నాయకత్వంలో మంచి ఆనందం ఉంది. ఆ నాయకత్వం అందరికీ ఆమోదయోగ్యమయితే మరింత ఆనందకరంగా ఉంటుంది. మంచి ఆలోచన కలగడం ఒక ఎత్తు. దాన్ని పదుగురి ముందు పెట్టగలగడం మరొక ఎత్తు. అలా బయటకు వచ్చిన ఆలోచనలను బేరీజు వేసి, ఎవరినీ నొప్పించకుండా మెత్తమెత్తని చీవాట్లు వేస్తూ, అందరినీ ముందుకు తీసుకు పోతుంటే....., చిన్నప్పుడు రైలాట ఆడుతుంటే, ముందుండే వాడికేగదా, కూ! అనే అవకాశం, దారి నిర్ణయించే అవకాశం.....! ఇక్కడా అంతే!
అందుకే అందరూ ఆ నాయకత్వం కోసం నానా అగచాట్లు పడతారు. దాన్ని నెరపలేక అభాసుపాలవుతారు. అందరి చేతా తిట్లు తింటారు. నాయకత్వానికి కావలసింది, సత్వర స్థిర నిర్ణయశక్తి, చొరవ, పటిమ లాంటివి. ఇవి వయసుతో కొంత వస్తాయేమో గానీ, సహజంగా వచ్చేవే ఎక్కువ.

నేనెప్పుడూ పెరుమాండ్లను నాకుగా, నా కొరకు ఏదీ కోరి ఎరుగను. తిరుపతిలో వెంకన్న ముందు నిలబడి, మా వెంకన్నకు నోటి పూత తగ్గించమని, అందరూ సుఖంగా ఉండేలా చూడమని అడిగిన వాణ్ణి. సింహాచలంలో కప్పస్తంభం అని ఒకటి ఉంటుంది. దాన్ని కావిలించుకుని కోరిక కోరమన్నారు. నేను కోరుకున్నాను. ఇది స్వార్థము. ఆనందము నిండిన కోరిక. తీరుతుందేమో. (తీరలేదని నేను చెపితే, నరసింహుడేమనుకుంటాడో). చందనంలో దాగున్న స్వామి నన్ను కొంత ప్రభావితుడిని చేశాడు. (అప్పట్లో) పూజార్లు మాత్రం పూజార్లే, మారరు.

గుళ్లోగానీ, ఇంట్లోగానీ, దేవుని ముందు పెట్టే దీపం పేరు మాకు తిరువళికె. అది తమిళంలోని తిరువిళక్కునకు పట్టిన గతి. (లేదా మార్పు). ఒంట్లో తమిళం లేదు. ఒక తరం పోతే, ఇంట్లోనూ మిగలదు. దేవుని దీపం అనగూడదు. పెరుమాండ్ల తిరువళికె అనాలె. తమిళులం. కన్నడ ప్రాంతం నుంచి వచ్చి తెలుగు నాట బతుకుతున్నాం. ( సంగతి మా వారెవరూ ఒప్పుకోరు!). గుర్తింపు మాత్రం తెలుగు వారిగానే మిగిలింది.

My goodness! I had ideas about leadership even when I was not exactly teaching it! I was practising it at that point of time. I was reasonably good leader then. This is not just my judgement but many people endorsed the idea. Why then I left that very comfortable job? The question is who was comfortable? Everybody else except me! I never wanted to be a boss! I joined all India Radio, thinking that I will be a producer, doing creative work all through the life. I was having people like Bhradwaja in my view. They enjoyed their job! Of course the official rigmarole makes such people uncomfortable. Then there is compensation in the form of putting your creativity to best use. How many people in this world can throw their ideas on to the world like a media man does?
Then AIR has sucked! It literally chased me away!
Am I happy after that? Yes and No! It depends. If I had stayed there itself, I would have been a very different person. I do not have any complaints about that department even today. It is only people who make or break the institutions.

So, this was the day I chaired the Co-ordination meeting at Vizag. We all went to Simhachalam. I thought I did a mistake to visit a Vaishnavite temple in an official manner and dress. I asked God for some small favour. He never gave it to me! He had different plans for me. I welcomed it! No regrets!
I am used to take life as it comes!

Talking of temples I became aware of some terminology. I commented about the Tamil terms still in use in our households. They are transformed so very much that we ourselves do not recognise the fact that we follow Tamil culture. In fact some of our people hate Tamil and Tamilians.
Funny!

African folk tales

African Folk Tales

I found these stories in an unexpected book. written by genius by name Dr. Tirmala Ramachandra. The book is a collection of his articles on matters of literaturs and related things.

His other book Hampi to Harappa, of course in Telugu is an example of one writes an autobiography. He was a man of many things. A polyglot, journalist, linguist and more than anything a true blue researcher, that was Ramachandra. I don’t know if it would be naive to say that he was a clan man, and his original name was Ramachandra charya. That apart, I have a habit of keeping away from people if I am too very awe struck with their virtuosity. Francis Crick, Veena Balachander are some of the people from whom I kept a distance even though there were occasions to befriend them. Tirumala Ramachandra was another in that list. I have a belief that proximity robs off the element of awe.

Coming to the point, I found a book of articles Sri Ramachandra . it was a collection of articles he has written for various magazines and news papers. I found some very interesting facts and ideas in many articles there. I thought I can make use of some of the material for my blog. When I simply opened the book now, casually to see what is it that I can pick up, I stumbled on an article that I neglected earlier. The article is about African culture. A real polyglot Tirumala studied everything and anything that came his way. Here are a couple of stories that he narrated in the article, word by word.

More about Ramachandra sometime later!

ఆఫ్రికన్ జానపద గాధలు
కుందేలు - మనం
చంద్రుడు ఒకమారు ఒక పురుగును పిలిచి ‘నీవు మానవ లోకానికి వెళ్లి ఇలా చెప్పు “నేను చస్తాను! చస్తూ బతుకుతాను. నేను చస్తే మీరూ చస్తారు. చస్తూ బ్రతుకుతారు!”’ అని అన్నాడు. పురుగు బయలుదేరి పోతూ ఉంది.

అంతలోనే దానికి దారిలో ఒక కుందేలు తటస్థపడింది. ‘పురుగా, పురుగా! ఎక్కడికి ప్రయాణం?’ అంది. ‘ఏం పని మీద వెళుతున్నావు?’ అని మళ్లీ అడిగింది. ‘నన్ను చంద్రమహారాజు పంపారు. మానవుల దగ్గరికి పోతున్నాను. ఆయన మాట ఒకటి వారికి అందజేయాలి!’ అని విషయం వివరంగా చెప్పింది పురుగు. ‘నీవు ఏ కాలానికి మానవలోకానికి చేరడం? నేను త్వరగాపరుగు తీస్తాను. నేనా సంగతి అందజేస్తాలే. నీవు తిరిగి వెళ్లు!’ అని కుందేలు దానితో చెప్పి, అది సమాధానం చెప్పే లోపుగానే పరుగు తీసిందట.

కుందేలు దారిలో తను చెప్పవలసింది సగం మరిచింది. మానవ లోకం చేరిన మీదట వారిని కలుసుకుని, ‘చంద్రమహారాజు నన్ను పంపాడు. “నేను చస్తే చచ్చి నశిస్తాను. మీరుకూడా చచ్చి పూర్తిగా నశిస్తారు.” అని చెప్పమన్నాడు’, అని అన్నదట. తర్వాత చంద్రలోకానికి తిరిగి వెళ్లి తను మానవులతో చెప్పిన అన్ని విషయాలు మనవి చేసిందట.

చంద్రుడు మహోగ్రుడయ్యాడు. ‘నేను క్రిమికి అలా చెప్పలేదే? నేను చెప్పని విషయం ఎలా చెప్పావు? ఎంత సాహసం?’ అని ఒక కర్ర తీసుకుని కుందేలు మోరమీదికి విసిరాడు. దాని దెబ్బకు కుందేలు ముక్కు నడుమకు తెగింది. అప్పటినుంచే కుందేళ్ల ముక్కులన్నీ తెగి ఉన్నాయి. కానీ మనుష్యులు మాత్రం కుందేలు చెప్పింది నేటికీ నమ్ముతున్నారు.

Rabbit - Men

Moon called an insect once and said, “you go to the world of man, and tell thus. ‘I will die. I will live dying. If I die you will also die. You will live dying.’” The insect set on the journey and was going.

Soon a Rabbit accosted it. “Oh! Insect where are you going?” it said. It again asked “On what errand are you going?” “King Moon has sent me. I am going to the man world. I have to convey his message to them.” The insect narrated the matter in detail. “When do you reach man’s world? I can run fast. I will deliver the message to them. You go back!” said the rabbit and even before it could answer fled away.

On the way Rabbit forgot the detail of the message. On reaching man’s world, it met them and said, ‘King Moon sent me. He asked me to tell, “I will die and thus I perish. You will also die and totally perish.”’ It went back to the moon world and narrated the message that it gave to the men.

Moon was very angry. “I did not tell the insect like that! How can you tell something that I did not tell? How dare?” saying so, he threw a stick on to the face of the rabbit. Rabbit’s nose was slit into the middle. Since then only rabbits have a slit nose. But, people however still believe what the rabbit told them.

సూర్యుడూ చంద్రుడూ
చాలా కాలం క్రితం సూర్యుడూ నీళ్లూ పరమ మిత్రులు. ఇద్దరూ భూమి మీదే ఇరుగుపొరుగున ఉండేవారు. సూర్యుడు నీటి
Long ago sun and water were very good friends. They lived as neighbours on the earth only. Sun
వద్దకు తరుచు వచ్చేవాడు. కానీ, నీరు మాత్రం సూర్యుని వద్దకు వెళ్లేది కాదు.
used to visit water frequently, but water seldom visited Sun.
ఇలా ఉండగా ఒకనాడు సూర్యుడు నీటిని అడిగాడు ‘మా యింటికి ఎందుకు రావు?’ అని. ‘నీ యిల్లు పెద్దది కాదు. నా
On one of the days, Sun asked water, “Why don’t you visit us?” “Your home is not big enough.
పరివారమంతా వస్తే చోటు ఉండదు. మేమంతా రావాలంటే, నీవు పెద్ద ఆవరణగల భవనం కట్టు. మా వారందరికీ దానిలో చోటు
If all my party comes there wouldn’t be enough places. If all of us have to come, you must construct
ఏర్పాటు చేయి!’ అని నీరు సమాధానమిచ్చింది.
a big house with a lot of place. Arrange place for all of us!” said water.
ఆ మాట విని సూర్యుడు ఇంటికి వచ్చాడు. భార్య చంద్రమ్మ నవ్వుతూ తలుపు తీసింది. సూర్యుడు ఆమెతో, తన మిత్రుడు
Listening that Sun came home. Wife Moon opened the door with a smile. Sun told her the word of
నీళ్లు చేసిన వాగ్దానం సంగతి చెప్పాడు. ఆమె సరేనన్నది. మరునాటినుంచి ఇల్లు కట్టడం ప్రారంభించారు ఇద్దరూ. ఇల్లు
water. She said right. Together they started constructing a house from the next day. As the work
ముగియగానే నీటిని ఆహ్వానించారు.
finished they invited water.

నీరు పరివారంతో వచ్చి, ‘నేను నీ యింట్లోకి రావచ్చా? ఇల్లు భద్రంగా ఉంటుందా?’ అని ప్రశ్నించింది సూర్య చంద్రుల్ని.
Water came with the entire retinue and said “can I enter your house? Will it be safe?”
‘రావచ్చు మిత్రమా! భయమేమీ లేదు!’ అన్నారు ఇద్దరూ. అప్పుడు నీరు సకల జలచరాలతోబాటు, లోపలికి ప్రవహించింది.
“ Oh! Friend! You can come. No fear at all!” Said both of them. Then the water flewin with all its
త్వరలో ఇల్లంతా మోకాటి బంటి నీరయ్యింది. ‘ఇంకా యిల్లు భద్రమేనా? మరికొంతమంది మావారు రావచ్చా?’ అని అడిగింది
aquatic life. Soon the house was filled with water up to the knees. “Is the house secure enough?
నీరు. ‘ఓ అలాగే’ అన్నారు సూర్య చంద్రులు. నీరు మరి కొంత ప్రవహించింది. ఇల్లంతా తలబంటి నీరు నిలిచింది. ‘ఇంకా నావారు
Can some more people come in?” asked the water. “Oh! Yes!” said Sun and Moon. Some more water
రావాలంటారా?’ అని అడిగింది నీరు. ‘సరే’ అన్నారు సూర్య చంద్రులు. మరేమీ తోచక నీరు మరింత జోరుగా ప్రవహించింది.
flew in. It reached the head level. “You feel some more of my team can come?” asked water.
సూర్య చంద్రులిద్దరూ ఇంటి కప్పుపై తేలాడేటంత నీరు నిండింది. మరల నీరు అడుగగా, సూర్య చంద్రులిద్దరూ అదే
Sun and Moon said “Yes” Unable to think, water flew in heavily. Sun and Moon were floating on the
సమాధానమిచ్చారు.
roof. Water asked again and Sun and Moon gave the same answer.
నీరు ప్రచండ వేగంతో పారింది. సూర్య చంద్రులిద్దరూ గత్యంతరం లేక ఆకాశంలో ఉండి పోయారు.
Water flew with heavy speed. Not finding an alternative, Sun and Moon remained in the sky!

A page from the diary

9-02-00
I sound very nostalgic and not very much happy with the situations in my musings written long back. There is no better person to invite change than me. I have always been keeping ahead of times. There are not many from my class who are savvy with a computer or internet. This is only an example.
In many things, I have the reputation of being a mixture of both old and new. When Andhra Prabha weekly was looking for an editor with a modern approach, they very much stopped with my name. I remember them saying that Gopal is a man with his heart in the past and mind in the future. My tastes are equally distributes in all the time lines. Classical musicians like many others keep lamenting about the falling standards. I see it as change.
In this entry there are more than one thing to comment upon. On that day perhaps, as usual, I was thinking about many things at once.
I have written about keeping the mind clean.
I have also talked about the milk processing in the past. Yes. Old methods are a favourite subject of mine. No qualms on that.

చిత్తము నిర్మలమయితే ఎదుటివాడు కుత్సితుడయినా నిర్మలుడుగానే కనబడతాడు. కొంతవరకు ఫరవా లేదుగానీ, ఆసాంతం అదే నయితే, చివరకు దారి గుంటలోకి చేరుస్తుంది. అలాగని నిరంతరం అందరినీ మన శతృవులుగానే భావిస్తూ, అందరినీ అనుమానిస్తూ కూడా గడవగూడదు.
ఈ భావం తరుచు చెప్పుకోవలసి వస్తున్నది.
(తరువాతి రాతకూ, పై మాటలకూ సంబంధం లేదు.)
దాలిగుంత అని ఒక ఏర్పాటు ఉండేది. అది అనారోగ్యానికి కూడా కారణమయ్యేదని ఇప్పుడనిపిస్తుంది గానీ, ఆ కాలపు పెరుగు గుర్తుకు వస్తే, ఏదీ ఆ కాలం అని ఆవేదన మొదలవుతుంది. నేలలో ఒక గుంట ఉంటుంది. అందులో పిడకలు పేర్చి, మధ్యలో ఒకటి రెండు నిప్పు కణికలు వేసి ఉంచాలి. కొంచెం రాజుకున్న తర్వాత పాలకుండ దాని మీద పెట్టి మీద చెక్క బోర్లించాలి. ఆ పాలు వెచ్చదనానికి నెమ్మదిగా కాగి, కాగి గోధుమరంగుకు దిగేదాకా చిక్కబడతాయి. సాయంత్రం కల్లా అడుగున వేడి పోతుంది. అప్పుడు పాలలో అక్కడే తోడు వేసి వదలడం. ఇక ఆ పెరుగు రుచి చెప్పనలవి గాదు. (ఆ లోపలి పొగకు, రుచికి ఏదో సంబంధం ఉందని ఇప్పుడనిపిస్తున్నది.)
ఈ కాలంలో లాగ మిల్క్ బాయిలర్స్, గ్యాస్ పొయ్యిలు, యు ఎచ్ టీ పాలు ఇవన్నీ లేవుగద. అంతా సావకాశంగా నడిచేది గద.
ఆరోగ్యం సంగతి ఎట్లున్నా, బ్రతుకు నాణ్యత గురించి, నిజంగా చర్చించవలసిన సమయమిది.
విభేదాలు అలుక్కుపోవడం, సంస్కృతి విషయంలోనయితే, ఎవరికీ ప్రత్యేకంగా గుర్తింపు మిగలదు.