Still Life - Flowers

They say it is easy painting still life!

( Click on the image to see it Bigger! )

A Todi and a Kriti by Spencer Venugopal

Shravanam at the end of 2018

Listen to an unparalleled artist

Sri Voleti Venkateswarlu

Let us enjoy Great Music!

A Scary Experience on a Covered Bridge - A Story

A Scary Experience on a Covered Bridge

It Was Dark and Emma Wimsey Was Alone

When I started teaching in a one-room schoolhouse near Black Creek, I lived with a farm family and had to walk three miles to school in all kinds of weather. I always went early because I had to make a fire in the wood stove and trim the lamps and wash the glass chimneys and sweep the floor.
One day in late November before snow had started to turn the brown landscape white, I set out for school in pitch-darkness. There was a covered bridge over the creek, and oh! how I dreaded crossing that bridge in the dark! On this particular day, as I entered the dark tunnel, I saw something that made my knees shake. There was a white object at the far end — small and round and white and floating in the air. I stood stock still with my mouth open as it came closer, bobbing gently. I wanted to turn around and run, but my feet were rooted to the ground. And then I realized it was a face — no body, just a white face! It started to make noises: “U-u-ugh! U-u-ugh!”
I tried to scream, but no sound came from my mouth. Then two white hands reached for me. “U-u-ugh! U-u-ugh!”
As the white face came close to mine, I was about to faint, but then I recognized it. I recognized a pale young girl from our church. She was wearing black garments and a black shawl over her head, and she was trying to tell me not to be afraid. She was a deaf-mute.

Warangal - Thousand Pillar Temple 2

Yes, It is me!

( Click on the image to see it bigger )

Paint Like Picasso

Yes, You can, If you try!

( Click on the image to see it bigger! )

The Tavern

The Tavern

Somewhere it is said this endless world is after all an old Tavern.

ON THE TAVERN

In the tavern are many wines—the wine of delight in color and form and taste, the wine of the intellect’s agility, the fine port of stories, and the Cabernet of soul singing. 

Being human means entering this place where entrancing varieties of desire are served. 

The grape skin of ego breaks and a pouring begins. Fermentation is one of the oldest symbols for human transformation. 

When grapes combine their juice and are closed up together for a time in a dark place, the results are spectacular. 

This is what lets two drunks meet so that they don’t know who is who. 

Pronouns no longer apply in the tavern’s mud-world of excited confusion and half-articulated wantings.

But after some time in the tavern, a point comes, a memory of elsewhere, a longing for the source, and the drunks must set off from the tavern and begin the return. 

 The tavern is a kind of glorious hell that human beings enjoy and suffer and then push off from in their search for truth. 

The tavern is a dangerous region where sometimes disguises are necessary, but never hide your heart, Rumi urges. 

Keep open there. 

A breaking apart, a crying out into the street, begins in the tavern, and the human soul turns to find its way home.

It’s 4 A.M. Nasruddin leaves the tavern and walks the town aimlessly. A policeman stops him. “Why are you out wandering the streets in the middle of the night?” “Sir,” replies Nasruddin, “if I knew the answer to that question, I would have been home hours ago!”

Friends,

Try to read the real meaning of the sentences above.

Truth is very disturbing as always.

Warangal - Thousand Pillar Temple 1

Are there a thousand pillars really? No, 

Murali Ganam Virajatu...

Shravanam for an Occassion!

Balamurali - Ganagandharvam

This is a recording from Balamurali-24-11-89
Accompaniments are VVSubramanyam-TVGopalakrishnan-Harishankar
A hallmark Kalyani on his day of remembrance!

Cartoon - Science

To share or not share, that is the question.
On Facebook or Twitter, That is the question.
In English or other languages, that is the question!

Share it anyway!!

Happy Moments!

It was after or during a training session I conducted.
Does that tell that I can make people comfortable and laugh their hearts away?
I am sure they are laughing for something I said.
I am not laughing though!
Am I happy? Oh! Boy!
These are the moments that make me go ahead even today!

People say, I am grumpy, grouchy and all that.
People make a monster out of me.
But, there is a human being inside me also!
I am sure there is one.
I look for him.
You also look for him!
Thanks!

My Book of Stories

My book of translated stories featured in Andhra Jyoti daily.
This book contains 20 stories of 10 writers from nine languages.
The review says that it is not possible to say that any of the stories in the book are better than others.
Interestingly I chose stories which sound comic but talk of the life in its various facets.

Egyptian Poem

Here is an Egyptian poem along with its original pictogram text!

XVII

Do not lie abed fearing tomorrow;

day breaks, what will it be?

Man cannot know what the morrow will bring.

God dwells amid His perfections,

man must live with his failure;

And the words which men speak are fleeting,

and the creatures of God pass away.

So, say nothing that gives injury,

do not you yourself cause pain—

Even though harms attributed to God

be sealed with His own finger.

As there is no perfection apart from God’s hand,

so nothing flawed lives in His presence;

And should He wish to be rid of perfection,

He can destroy it all in an instant.

Be serious of heart, steady your thoughts,

and do not use your tongue to steer by.

Or say man’s tongue is the rudder of a ship,

the Lord of All is still pilot.

The Open Window - A Story by Saki (HHMunroe)

By Saki
“My aunt will be down presently, Mr. Nuttel,” said a very self-possessed young lady of fifteen; “in the meantime you must try and put up with me.”
Framton Nuttel endeavoured to say the correct something which should duly flatter the niece of the moment without unduly discounting the aunt that was to come. Privately he doubted more than ever whether these formal visits on a succession of total strangers would do much towards helping the nerve cure which he was supposed to be undergoing.
“I know how it will be,” his sister had said when he was preparing to migrate to this rural retreat; “you will bury yourself down there and not speak to a living soul, and your nerves will be worse than ever from moping. I shall just give you letters of introduction to all the people I know there. Some of them, as far as I can remember, were quite nice.”
Framton wondered whether Mrs. Sappleton, the lady to whom he was presenting one of the letters of introduction, came into the nice division.
“Do you know many of the people round here?” asked the niece, when she judged that they had had sufficient silent communion.
“Hardly a soul,” said Framton. “My sister was staying here, at the rectory, you know, some four years ago, and she gave me letters of introduction to some of the people here.”
He made the last statement in a tone of distinct regret.
“Then you know practically nothing about my aunt?”pursued the self-possessed young lady.
“Only her name and address,” admitted the caller. He was wondering whether Mrs. Sappleton was in the married or widowed state. An undefinable something about the room seemed to suggest masculine habitation.
“Her great tragedy happened just three years ago,”said the child; “that would be since your sister’s time.”
“Her tragedy?” asked Framton; somehow in this restful country spot tragedies seemed out of place.
“You may wonder why we keep that window wide open on an October afternoon,” said the niece, indicating a large French window that opened on to a lawn.
“It is quite warm for the time of the year,” said Framton; “but has that window got anything to do with the tragedy?”
“Out through that window, three years ago to a day, her husband and her two young brothers went off for their day’s shooting. They never came back. In crossing the moor to their favourite snipe-shooting ground they were all three engulfed in a treacherous piece of bog. It had been that dreadful wet summer, you know, and places that were safe in other years gave way suddenly without warning. Their bodies were never recovered. That was the dreadful part of it.” Here the child’s voice lost its self-possessed note and became falteringly human. “Poor aunt always thinks that they will come back some day, they and the little brown spaniel that was lost with them, and walk in at that window just as they used to do. That is why the window is kept open every evening till it is quite dusk. Poor dear aunt, she has often told me how they went out, her husband with his white waterproof coat over his arm, and Ronnie, her youngest brother, singing ‘Bertie, why do you bound?’ as he always did to tease her, because she said it got on her nerves. Do you know, sometimes on still, quiet evenings like this, I almost get a creepy feeling that they will all walk in through that window—”
She broke off with a little shudder. It was a relief to Framton when the aunt bustled into the room with a whirl of apologies for being late in making her appearance.
“I hope Vera has been amusing you?” she said.
“She has been very interesting,” said Framton.
“I hope you don’t mind the open window,”said Mrs. Sappleton briskly; “my husband and brothers will be home directly from shooting, and they always come in this way. They’ve been out for snipe in the marshes today, so They’ll make a fine mess over my poor carpets. So like you men-folk, isn’t it?”
She rattled on cheerfully about the shooting and the scarcity of birds, and the prospects for duck in the winter. To Framton it was all purely horrible. He made a desperate but only partially successful effort to turn the talk on to a less ghastly topic; he was conscious that his hostess was giving him only a fragment of her attention, and her eyes were constantly straying past him to the open window and the lawn beyond. It was certainly an unfortunate coincidence that he should have paid his visit on this tragic anniversary.
“The doctors agree in ordering me complete rest, an absence of mental excitement, and avoidance of anything in the nature of violent physical exercise,” announced Framton, who laboured under the tolerably widespread delusion that total strangers and chance acquaintances are hungry for the least detail of one’s ailments and infirmities, their cause and cure. “On the matter of diet they are not so much in agreement,” he continued.
“No?” said Mrs. Sappleton, in a voice which only replaced a yawn at the last moment. Then she suddenly brightened into alert attention—but not to what Framton was saying.
“Here they are at last!” she cried. “Just in time for tea, and don’t they look as if they were muddy up to the eyes!”
Framton shivered slightly and turned towards the niece with a look intended to convey sympathetic comprehension. The child was staring out through the open window with dazed horror in her eyes. In a chill shock of nameless fear Framton swung round in his seat and looked in the same direction.
In the deepening twilight three figures were walking across the lawn towards the window; they all carried guns under their arms, and one of them was additionally burdened with a white coat hung over his shoulders. A tired brown spaniel kept close at their heels. Noiselessly they neared the house, and then a hoarse young voice chanted out of the dusk: “I said, Bertie, why do you bound?”
Framton grabbed wildly at his stick and hat; the hall-door, the gravel-drive, and the front gate were dimly-noted stages in his headlong retreat. A cyclist coming along the road had to run into the hedge to avoid an imminent collision.
“Here we are, my dear,” said the bearer of the white mackintosh, coming in through the window; “fairly muddy, but most of it’s dry. Who was that who bolted out as we came up?”
“A most extraordinary man, a Mr. Nuttel,” said Mrs. Sappleton; “could only talk about his illnesses, and dashed off without a word of good-bye or apology when you arrived. One would think he had seen a ghost.”
“I expect it was the spaniel,” said the niece calmly; “he told me he had a horror of dogs. He was once hunted into a cemetery somewhere on the banks of the Ganges by a pack of pariah dogs, and had to spend the night in a newly dug grave with the creatures snarling and grinning and foaming just above him. Enough to make anyone lose their nerve.”
Romance at short notice was her specialty.

This is a world famous story.
It is translated into many languages.
It is translated into Telugu more than once.
You will find one version in my book "America Koduku" published by Creative Links.
Contact Sri Suribabu on Mobile : 98480 65658, 98485 06964 if you want to buy my book,
It must be available in most of the leading book stores.

Ramasetu - A write up

I am not saying anything here either in support or otherwise of the matter.
I only found it interesting and thought my friends as well read it.

A Painting by Ashwini Bharatula

No comments offered my side.

Panduga - Festival that is!

సూర్యుడు తూర్పున ఉదయించును, అంటే ఈ ప్రపంచంలో తొంభయి తొమ్మిది శాతం మంది అవును అంటరు. సూర్యుడు ఉదయించడము, అస్తమించడము నిజమే. అయితే కదిలేది సూర్యుడు కాదు భూమితో బాటు మనం సూర్యగోళం చుట్టూ ప్రదక్షిణాలు చేస్తున్నాడు. ఒక చుట్టు తిరగడానికి ఒక సంవత్సరము. అయితే సూర్యుని చుట్టు తిరుగుతున్న భూమి, బొంగరంలాగ తన చుట్టు తాను కూడా తిరుగుతున్నది. కనుక పగలు రాత్రి కలుగుతున్నయి. సూర్యుడు ఉదయించి, అస్తమించే ఆభాసలు కూడా కలుగుతున్నయి. ఈ తిరుగుతున్న భూమి బొంగరంలాగ నిటారుగా తిరగదు. ఇరవయి మూడు డిగ్రీలు ఒక పక్కకు వంగి ఉంటుంది. కనుక రుతువులు, మరెన్నో వీలయినవి.

ఎంతమంది గమనించినరు అన్నది నాకు తెలియదు గానీ, సంవత్సరం పొడుగున సూర్యుడు ఒకేచోట ఉదయించడు. మన ఇల్లు సరిగ్గ తూర్పు దిక్కుకు మళ్లి ఉంది అనుకుందము. సంవత్సరమంత ఉదయాన సూర్యుని వెలుగు సూటిగ ఇంటిలోకి రాదు. అది ఉత్తర, దక్షిణాలకు కదిలి ఉంటుంది. అవే ఉత్తర దక్షిణ అయనాలు. జనవరి నెలలో సూర్యుడు సూటిగ ఇంటిలోకి దూరి పలకరిస్తడు. రేపు మీరు ఈ సంగతి గమనించి చూడండి. సంక్రాంతి నుంచి ఉత్తరాయణం అనే కాలం మొలవుతుంది. సంక్రాంతినాడు ఇంట్లోకి సూటిగ వచ్చిన సూర్యుడు తూర్పు వేపు కదలడం మొదలవుతుంది. క్రమంగా, సంతవ్సరంతా గమనించి చూడండి. అంతకు ముందు ఈ సంగతి పట్టించుకోని వారికి ఆశ్చర్యం గ్యారంటీ.
పంచాంగం ప్రకారం ప్రతి నెలా ఒక సంక్రాంతి ఉంటుంది. సూర్యుడు నెలకు ఒకటి ప్రకారం రాశులలో ప్రవేశిస్తాడు. సైన్సు ప్రకారం కూడ ఈ లెక్కను వివరించవచ్చు. పనె్నండు రాశుల స్థానాలకు, సూర్యునికి పొందిక ఆ రకంగ ఉంటుంది. ఇక్కడ మనం మాట్లాడుతున్నది సౌర కుటుంబంలోని గ్రహాలు కావు. నక్షత్ర సమూహాల సంగతి ఇది. సౌరమానం అంటే సంవత్సరాన్ని ఈ కదలిక ప్రకారం విభజించే తీరు. తమిళుల పంచాంగంలో రాశుల ప్రకారం నెలలు ఉంటాయి. తెలుగు వారు, మరాఠీలు మరి కొందరి పద్ధతిలో చంద్రుడు, నక్షత్రాల కలయికతో నెలలు ఏర్పడతాయి. సూర్యుడు ఒక రాశిలోకి ప్రవేశిస్తే అది ఆ రాశి పేరున సంక్రమణం. మకరంలోకి ప్రవేశించే మకర సంక్రమణమే మకర సంక్రాంతి. అదే పొంగల్, లోహ్రీ, మన సంకురాత్రి పండుగ. సూర్యుని లెక్క గ్రెగోరియన్ కాలెండర్‌లో కూడ పొందుపరుపబడి ఉంది. అందుకే సంక్రాంతి పండుగ ప్రతి ఏటా జనవరి పదునాలుగు, పదిహేనులలోనే వస్తుంది. సౌరమానం, చాంద్రమానం కలిగే పరిస్థితి ఇది. సైన్స్, సంప్రదాయం కలిసే పరిస్థితి ఇది. ఇక మాఘమాసం వస్తుంది. మంచి రోజులు వస్తాయి. ఇక మీదట ప్రతినెలా సూర్యుని కదలికలను గమనించే ప్రయత్నం చేయండి. ఈ మంచి రోజులన్న మాట వెనుక ఆంతర్యం సులభంగా అర్థమవుతుంది. మబ్బులు, వానలు ఉన్నంతకాలం అంతా చికాకు. చలి కూడా చికాకే. ఏ పని చేయాలన్నా ఆటంకాలే. ఇక మీద ఆరు నెలలపాటు అట్లా ఉండదు. అంతా ఆరోగ్యకరంగా ఉంటుంది.
ఇంక సంక్రాంతి పండుగ సంగతి. చిన్ననాటి ననుంచి మాకు తెలిసి పండుగ మూడు నాళ్లు ఏదీ పట్టని పల్లెవారు కూడా ఈ పండుగ చేసుకుంటరు. మొదటినాడు భోగి. చలిమంటలు, తలస్నానాలు. మాకది నూగుల రొట్టెల పండుగ. జొన్నరొట్టెలు గాక ఆనాడు సజ్జ లేదా వరిరొట్టెలు చేస్తరు. వాటికి పుష్కలంగ నువ్వులు అనే నూగులను అతికిస్తరు. ఆ రొట్టెలోకి తినెటందుకు కలెగూర, కలియగూర చేస్తరు. గుమ్మడి, చిక్కుడు, వంకాయ, గోరుచిక్కుడు, మెంతికూర మొదలయిన కాయగూరలన్ని కలిపి నూలపూడి కలిపి వండె కత అది. అంటే సంక్రాంతి సమయానికి రకరకాల కూరగాయలు పుష్కలంగ అంది వస్తయని అర్థము.
రెండవనాడు అసలయిన సంకురాత్రి పండుగ. ఆనాడు పాలు పొంగించేది, పులుగము వండేది ప్రత్యేకము. ఈ ప్రపంచానికి, ఇక్కడి జీవులకు, వాటి ఆహారానికి, ఆరోగ్యానికి ఆధారము సూర్యుడు. ఆ సూరన్న దేవుడు నిత్యం కనపడుతడు. ఆయనకు, ఆయన ముందరనే నైవేద్యం వండి, ఆరగింపు చేయాలె. భోగినాడే ఊరిలోని బాజాభజంత్రీల వాండ్లు, తెల్లవార, తమ వాద్యబృందముతో ఊరంత తిరుగుతరు. పాలు పొంగించే యిండ్ల వారికి, కుమ్మర్లు, కుండలు, గురుగులు ఇచ్చి పోతరు. వాండ్లకు పంటలో బహుమానం.
చిన్నప్పుడు సంక్రాంతి పండుగ వచ్చింది అంటే అక్కలతోటి గలిసి తమ్ములకు కూడ చేతినిండ పని. ఒక నెల ముందే సంక్రాంతి నెల నిలవెడుతరు. అప్పటి నుంచి ప్రత్యేకముగ పిడకల తయారి మొదలవుతుంది. పండుగ వచ్చింది, అంటే అంగణమంత ముగ్గులతోటి నింపాలె.
అందుట్లో పాము ముగ్గు, తేలు ముగ్గు కూడ ఉంటయి. వాటిని గుర్తించి గౌరవించే పద్ధతి మన సంప్రదాయంలో ఒక భాగం. ఇగ గొంతెమ్మల తయారీ, ఇల్లంత వాటిని అలంకరించడము నవధాన్యాలు, రేగిపండ్లు, జీడిపండ్లు, చెరకు తుంటెలు కలిపి గొంతెమ్మల చుట్టు పోయాలె. పిండిపూత (ఒక రకం ఆకు), గునుగు పూలు సేకరించి గొబ్బెమ్మలు లేదా గొంతెమ్మలను అలంకరించాలె. అక్కలు ఒక్కరే అన్ని పనులు చేయజాలరు కనుక నావంటి తమ్ములు వెనుక ఉండి అన్ని నేర్చుకోవాలె.
ఊరి రైతుల కుటుంబాల వారు వచ్చి పాలు పొంగించేనాటి గురించి ముందే అడగడము గుర్తుంది. ఇంటి ముందర అంగణములో, తలవాకిలి (ప్రధాన ద్వారం) ఎదురుగ నలుచదరంగ అలికి, పూసి, ముగ్గులు వేసి అలంకారము చేయాలె. లాంఛనముగ నెల నిలవెట్టిన నాడు కొట్టిన పిడకలను అయిదింటిని ముందు తెచ్చి ఆ ముగ్గు మధ్యన పేర్చి ఉంచాలె. అక్కడ గూడ గొంతెమ్మలు, అలంకరాములు పుష్కలంగ ఉంటయి. అక్కడ ఒక అద్దము తెచ్చి ఒక పీట మీద నిలబెట్టేవాళ్లు. అందులో సూర్యుడు ప్రతిబింబిస్తడని అర్థమయేందుకు చాలకాలం పట్టింది. కొత్త గురిగిని పిడకల మీద పెట్టి అందులో పాలుపోసి పొంగించాలె. అవి పొంగిన దిక్కు శుభం జరుగుతుందని నమ్మకము. పాలలో బియ్యము పెసరపప్పు పోసి ఉడికించాలె. ఆ తరువాత చక్కెర, పలుకులు చేర్చాలె. పులుగము అనే పొంగలి ఉడికిన తరువాత సూర్యునికి నైవేద్యము పెట్టాలె. ఆ తరువాత మేమయితే ఆ పొంగలిని ప్రసాదముగ సాపాటు (భోజనం)తో బాటు తీసుకునేవాళ్లము. కొందరు దాన్ని తినరట. పొలాల మీద వెదజల్లుతరట!
మేము తమిళ వైష్ణవులము. తమిళం, పోయింది. సంప్రదాయం, తెలిసినంత వరకు మిగిలింది. నెల, నిలబెట్టినరు అంటే ధనుర్మాసం మొదలయిందని అర్థం. ప్రతి నిత్యం తిరుప్పావైతో సేవాకాలం జరగాలె. పొంగలి నివేదన ఉండాలె. మా యింట్లో ఈ తతంగం జరిగిన గుర్తు లేదు. మామూలుగ నిత్యం వలెనే ఆరాధన జరిగేది. నాన్న తిరుప్పావై చదివేవాడేమో? పదహేనవ నాడు నాయగనై, మరొకనాడు కూడారై అని తియ్యని పొంగలి వండడం గుర్తుంది.
సంక్రాంతి వంటలలో నూగులకు ప్రత్యేకత ఉంది. నూగుల కర్జెకాయలు, సంక్రాంతి స్పెషల్. వాటి రుచే వేరు. నేను కొంతకాలం మరాఠీ కుటుంబాల మధ్యన గడిపే అవకాశం కలిగింది. వారు సంక్రాంతికి నూలు, బెల్లం కలిపి, అందరికి పంచుతరు. తియ్యగ తిని, తియ్యగ మాట్లాడు అని అర్థం వచ్చే మాట ఏదో అంటరు. ఉత్తర హిందుస్తానంలో అంటే దిల్లీలో ఈ నూల తీసి మరింత ముందుకు సాగుతుంది. రువ్వుపిండి, బెల్లం కలిపి గజక్ అనే మిఠాయి తయారుచేస్తరు. రేవడియా అనే పేరుతో రకరకాలుగా నూగుల లడ్డు వంటివి తయారుచేస్తరు. వాటిని నెల మొత్తం వీలయినంత మందికి పంచుతరు. అక్కడ ఈ పండుగను ముఖ్యంగా సిఖ్‌లు జరపడం గమనించాను. క్రైస్తవులు, ముస్లింలు కూడా పంజాబ్‌లో ఈ పండుగ జరుపుతరట. లోహ్రీకి ప్రత్యేకంగా పాటలు ఉంటయి. వాటిలో ప్రేమికుల గురించి, పల్లె బతుకు గురించి పాడుతరు.
నవగ్రహాలలోని శనిగ్రహానికి, నూగులకు లంకె ఉంది. అందుకే మన ప్రాంతంలో చాలామంది, నూలు నూగుల ఉండలు ఇస్తమంటే తీసుకోరు. ఇక మూడవ నాటి పండుగ గురించి, వ్యాసంలో రాయకుండా ముగిస్తే అన్యాయం. అందరు దాన్ని కనుమ అంటరు. మా ప్రాంతంలో కరిపండుగ అంటరు. మొదటి రెండునాళ్లు భక్తి. ఇక కరిపండుగ నాడు, ఖీంచ్‌కాట్ (అంటే మాంసం), మద్యం ఇంటింట నాట్యం చేస్తయి. మేము ఆనాడు ఇంట్లో నుంచి బయటకి రావడానికి భయపడేవాళ్లం. ఏ వీధిలో చూచినా ఉదయాన మేకలు, గొర్రెల వధ, మాంసం పంపకాలు. ఇక ఆ తరువాత ‘మందేమాతరం’ అంటూ జరిగే వీరంగాలు.
నినికి ఇవన్నీ జ్ఞాపకాలలో, అవి కూడా నా వంటి ఛాదస్తుల జ్ఞాపకాలలో మిగిలినట్లున్నయి. నూగుల రొట్టెలు లేక ఎంత కాలమయిందో, నువ్వుల కర్జెకాయలు తినక ఎన్ని ఏండ్లయిందో?