Paradise - A story by Sadi

Shaikh Sa’di Shirazi (about 1194-1292 CE), originally named Muslih-uddin, was born in Shiraz and studied at the Nizamiyya seat of learning in Baghdad. He remained there for about 30 years, where his fame as a great Persian poet and popular writer was established. He took the name Sa’di in honor of his patron Sa’d b. Zengi. Between 1226 and 1256 he traveled widely, visiting Europe, Ethiopia, Egypt, Syria, Palestine, Armenia, Turkey, Arabia, Iran, and beyond the Indus to Hindustan. Sa'di had one son, whose early death caused him great grief and led to a pilgrimage to Mecca and Medina.


Sa'di spent some years at Damascus where he became known as an excellent pulpit orator. He then became a recluse wandering in the desert near Jerusalem until he was captured by Frankish soldiers and condemned to forced labor in the trenches of the fortress of Tripoli. He was ransomed by a rich friend from Aleppo who gave him his daughter in marriage. Her quarrelsomeness spurred him to leave her and continue his travels, finally returning to Shiraz in his seventies. He remained there until the end of his life, studying Sufic wisdom and writing poetry.

His travels and observations of the characters of the people he met, backed by his extensive learning, led him to compose two masterpieces—The Bustan [The Fragrant Place, i.e Flower Garden] and The Gulistan (The Flower Garden). The second, from which extracts are given here, is a prose work interspersed with verses that touches on practical wisdom and moral questions in an easy and entertaining style. In 'May and January' we can see a foreshadowing of Reading Lolita in Tehran. Much of the other material is autobiographical.

స్వర్గం అసహ్యం కాదా?


ఒక రాజుగారు పడవలో ప్రయాణం చేస్తున్నారు. అదే పడవలో ఒక పర్షియన్ బానిస కూడా ఉన్నాడు. ఆ పిల్లవాడు ఎన్నడూ సముద్ర ప్రయాణం చేసినవాడు కాదు. పడవ ప్రయాణంలోని చిక్కులతనికి తెలియవు. అందుకే వాడు ఏడుస్తూ ఉండిపోయాడు. అతని శరీరమంతా భయకంపితంగా ఉంది. ఎంత మంది ఎంత ఓదార్చినా వాడు మాత్రం ఊరుకోలేదు. రాజుగారి పరివారానికి అది చికాకుగా ఉంది. కానీ వాళ్లు పిల్లవానికి సహాయం చేసే ప్రయత్నం మాత్రం చేయలేదు. ఆ ఓడ మీద ఒక వైద్యుడు కూడా ఉన్నాడు. అతను రాజుగారితో “మీ ఆజ్ఞ గనుక అయితే, నేనతడిని ప్రశాంతపరచ గలను” అన్నాడు. “అయ్యో అది గొప్ప సహాయం గదా!” అన్నారు రాజుగారు.

వైద్యుడు ఆ పిల్లవాడిని సముద్రంలోకి పడవేయమన్నాడు. వాడొక రెండు మూడు మునకలు మునిగిన తర్వాత వాడి జుట్టు పట్టుకుని పడవ దగ్గరకు లాగారు. వాడు భయంతో దొరికిన అంచును పట్టుకుని, ఎలాగోలాగన పైకి ఎక్కాడు. ఒక మూలకు వెళ్లి నిశ్శబ్దంగా నక్కి కూర్చున్నాడు. రాజుగారికి అది ఆశ్చర్యకరంగా తోచింది. “ఇదేమి విచిత్రం?” అన్నాడాయన. “ముందు వాడికి మునిగి పోవడం అంటే ఏమిటనే ఆలోచన లేదు. అందుకే పడవలో ఉండడం భద్రమన్న సంగతి వానికి తోచలేదు. తన పరిస్థితిని వాడు తక్కువగా అంచనా వేసుకున్నాడు. ఒక మనిషి అనారోగ్యానికి గురయితే గాని ఆరోగ్యం సంగతి అర్థం కాకపోవడం లాంటిదే ఇది కూడా!” అన్నాడు వైద్యుడు.

మామూలు బార్లీ రొట్టె నీకు,

ఓ ఆహార ప్రియుడా, నోటికి రుచించదు.

అందుకే నా ఆడది నీ కంటికి అసహ్యంగా కనిపిస్తుంది.

దేవతలకూ అప్సరసలకూ

స్వర్గం అసహ్యంగా ఉంటుంది.

నరకంలో ఉండే వాళ్లను అడిగి చూడండి

స్వర్గం అసహ్యంగా ఉండదా అని

తన పడతిని తన చేతుల్లో

పొదవుకున్న మనిషికీ

కళ్లు కాయలు కాచేలా తన మనిషికోసం

తలుపు వేపే చూచే వానికీ

ఎంతో తేడా ఉంటుంది.

A king was embarked on board a ship, which also carried a Persian slave. The boy had never been at sea, nor experienced the inconvenience of a ship. He set up a weeping and wailing, and all his limbs were in a state of trepidation; and, however much they soothed him, he was not to be pacified. The king's pleasure party was disconcerted by him; but they offered no help. On board that ship there was a physician. He said to the king: “If you will order it, I can manage to silence him.” The king replied: “It will be an act of great favour.”

The physician directed that they throw the boy into the sea, and after he had plunged repeatedly, they seized him by the hair of the head and drew him close to the ship, where he grabbed the rudder with both hands and, scrambling up on to the deck, slunk into a corner and sat down quiet.

The king, pleased with what he saw, said: “What art is there in this?” The physician replied: “Originally he had not experienced the danger of being drowned, and undervalued the safety of being in a ship; just as a person is aware of the preciousness of health only when he is overtaken with the calamity of sickness.”


A barley loaf of bread has,

O epicure, no relish for you.

That is my mistress who appears so ugly to your eye.

To the houris, or nymphs of paradise,

Purgatory would be hell;

Ask the inmates of hell whether

Purgatory is not paradise.

There is a distinction between the man

Folding his mistress in his arms

And him whose two eyes are fixed

On the door expecting her.

Let us learn from classic wisdom!
#######